از سر بیچارگی
میﺗﺎﺑﻢ، ﻣﯽﭘﯿﭽﻢ
ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺭ ﺧﺎﻃﺮﺕ. ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ، ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﺷﻮﻡ، ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ، ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ، ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﮕﺎﻫﻢ.
ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ، ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ، ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻩ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ.
ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ.
ﻧﻪ
ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ، ﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ. ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ. ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ
ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﯽ. ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ. ﺑﻪ
ﮐﺸﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ. ﻣﯽﺗﺎﺑﻢ. ﻣﯽﭘﯿﭽﻢ. ﮔﺮﻩ ﻣﯽﺧﻮﺭﻡ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ.
ﻣﯽﺑﺎﺭﻧﺪ. ﻣﯽﺑﺎﺭﻡ. ﻭ ﺗﻮ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﯽ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺗﻬﺮﺍﻥ. ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺲ. ﻫﻮﺍﯼ
ﺧﯿﺲ ﺩﻝ ﻣﻦ. ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﯽ، ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ، ﺣﺘﯽ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻮﺍ ﺧﯿﺲ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﻮ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻗﺪﻡ
ﻣﯽﺯﻧﯽ.
برا چند دقیقه غرق تو وبلاگت شدم